ไข้หวัดใหญ่เป็นปัญหาด้านสุขภาพที่สำคัญ โดยการระบาดตามฤดูกาลทำให้มีผู้เสียชีวิตประมาณ 250,000-500,000 รายทั่วโลกทุกปี นอกจากนี้ ไข้หวัดใหญ่ยังมีความสามารถในการทำให้เกิดการระบาดใหญ่ได้ โดยเคยเกิดขึ้นแล้วในปี พ.ศ. 2461, 2500, 2511 และ 2552 การฉีดวัคซีนเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการจำกัดการเสียชีวิตและการเจ็บป่วยจากไข้หวัดใหญ่

อย่างไรก็ตาม การพัฒนาวัคซีนไข้หวัดใหญ่มีความซับซ้อน ไวรัสไข้หวัดใหญ่จะกลายพันธุ์อยู่ตลอดเวลา ส่งผลให้เกิดสายพันธุ์ที่หลากหลายและเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา องค์การอนามัยโลก (WHO) ติดตามฟีโนไทป์ของแอนติเจนของไวรัสไข้หวัดใหญ่ตลอดทั้งปี ซึ่งเป็นกระบวนการที่จำเป็นสำหรับการวิจัยที่เน้นไข้หวัดใหญ่เป็นหลัก รวมถึงการพัฒนาวัคซีนป้องกันไข้หวัดใหญ่

สายพันธุ์หมุนเวียนที่โดดเด่นที่สุดจะแตกต่างกันไปตามภูมิภาคทางภูมิศาสตร์ที่แตกต่างกันและแตกต่างกันไปในแต่ละปี ด้วยเหตุนี้ การต่อสู้กับไข้หวัดใหญ่ตามฤดูกาลในปัจจุบันจึงต้องมีการพัฒนาวัคซีนใหม่ทุกปีโดยมีเป้าหมายที่คาดว่าจะเป็นสายพันธุ์ที่โดดเด่นที่สุดสำหรับฤดูกาลที่จะมาถึงในภูมิภาคที่กำหนด2

เพื่อต่อสู้กับไข้หวัดใหญ่ นักวิจัยจำเป็นต้องเข้าถึงเครื่องมือที่ช่วยให้สามารถจับความลึกและความกว้างของความหลากหลายของไวรัสได้อย่างครอบคลุม และวัดการตอบสนองของแอนติบอดีที่เกิดจากวัคซีน แอนติเจนไข้หวัดใหญ่ชนิดลูกผสมมีประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับการจำลองการตอบสนองต่อการติดเชื้อไวรัส และบริษัทอย่าง Sino Biological ก็ดูแลรักษาคลังแอนติเจนขนาดใหญ่ที่ได้มาจากสายพันธุ์ที่โดดเด่นในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Sino Biological ครอบคลุมถึงแอนติเจนชนิดรีคอมบิแนนท์สำหรับสายพันธุ์ไข้หวัดใหญ่ในช่วงปี 2015 ถึง 2025 และนำเสนอโปรตีนเฮแม็กกลูตินิน (HA), ไตรเมอร์ HA, นิวรามินิเดส (NA) และโปรตีนนิวคลีโอโปรตีน (NP) จากสายพันธุ์วัคซีนทั้งหมดที่ WHO แนะนำในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เครื่องมือเหล่านี้ช่วยให้นักวิทยาศาสตร์ตรวจสอบการเกิดโรคไข้หวัดใหญ่ ออกแบบวิธีทดสอบใหม่ และพัฒนาตัวเลือกวัคซีนใหม่ๆ

แหล่งที่มา : https://www.the-scientist.com/staying-ahead-of-influenza-71707